emrah

her şey ilterle başladı. yakın çevremden evlenen ilk arkadaşımdı. arkadaşlarımın ablalarının düğününde oynamaya alışık olan ben bu kez bizzat arkadaşının düğününde oynayacaktım. üstelik ilk yakın arkadaş düğünü katılımcısı için doz aşımı da yaşandı. zira ilk "yakın arkadaş düğününün" nikah şahidiydim aynı zamanda.

evet dedik hep birlikte. damat nikah memuruna, gelin nikah memuruna, şahit nikah memuruna "evet" dedi. paldır küldür bitti. sonra oynadık filan. oynayanların coşanların arasında yalçın ile aygül de vardı. bir yıl sonra sıra onlara geldi.

istanbula gittik. bu defa görevim çok daha kolaydı. sadece oynayacaktım. oynadım. yedik içtik.

şimdi yazmaya çalışınca en yakın arkadaşlarımın düğününden ne kadar az şeyin aklımda kaldığını farkediyorum. oysa hayatlarının en mutlu günü ve ben olanı biteni bir sis perdesinin arkasında zorlukla görebiliyorum.

mesela ilter ile hande'nin düğünü sheraton'da mıydı yoksa hilton'da mıydı emin değilim. yalçın ile aygül'ün düğününde önce bir havuz kenarındaydık sonra bir kat yukarı mı çıktık aşağı mı indik de yemeği orada yedik pek net değil kafamda.

yani büyük kayıp. "en yakın arkadaşımın düğününde içmeyeceğim de ne zaman içicem anasını satayım" düşüncesi kulağa eğlenceli gelse de" insan sonradan üzülüyor. hep derler ya "damat düğünde fazla içmemeli" diye. bence asıl gelin ya da damadın yakın arkadaşları içmemeli. her anı hatırlamalı. berrak bir zihinle her şeyi görmeli.

işte bundan dolayıdır ki bir diğer yakın arkadaşım emrah'ın (ki kendisi önümüzdeki günlerde sevgilisini annesinden babasından isteyecek) düğününde içmeyeceğim.

sivrisinek

kim sever ki sivrisineği? ben de sevmem. ama çok uzun yıllardan bu yana karşılaşmışlığımız yoktu. tam onu unutmuşken dün gece ısırıldım.

5 ay öncesine kadar yaşadığım ev bahçeli olduğundan sivrisinekler hep vardı hayatımda. ama ben bunu bildiğim için her türlü tedbirimi de almıştım. pencerelerde sineklikler, sivrisinek kovucular...
ancak yazın tam ortasına geldiğimiz halde, evin tüm pencerelerini açık bıraktığım halde, balkonda saatler harcadığım halde yeni evimde bir kere bile karşılaşmamıştım onunla.

garip yaratıklar. bana kendini belli etmeden ayaklarımın tamamını yiyebilirdi. ama o ne yaptı? adeta "ben buradayım" dercesine kulağımın etrafında döndü durdu. yani geldiğini belli etti ayaklarımı sonra ısırdı. çok çirkin bir hareket. niye yapıyosun bunu?

sessizce işini bitir ve git. ısırılmaktan çok uykumdan uyandıran o ses bunaltıyor beni.

kulağına sokayım!

dün sabah saat sekizde cep telefonum çaldı. uykuyla mücadelem o saatte hala devam ettiğinden "yes" tuşuna (önder sav) basamadım. ama habercilik refleksiyle "acaba bir yerde bir şey mi oldu" sorusu aklımı kurcaladı ve numarayı geri aradım. müşfik bir ses arka fondan çok net bir şekilde duyulan telsiz sesinin eşliğinde "günaydın" dedi.
"çankaya ilçe emniyet müdürlüğünden arıyorum" diye devam edince, "aha" dedim "hulusi kentmen arıyor galiba"
"numaranız 0 533 310 xx xx değil mi" diye sordu "evet" dedim.
"beyefendi sizin numaranızdan dün gece geç saatlerde bir albay'ın telefonuna küfürlü mesajlar atılmış şimdi bu işi halletmek için...." dedi ve ben mevzuyu anladım.
"ne yapmaya çalıştığını biliyorum ben gazeteciyim seni buldururum" diye söz başladım ama bu fantastik dialog başta hulusi kentmen sandiğim müşfik adamın "kulağına sokayım" demesiyle son buldu.

peki dialog bitmese ne olacaktı?
işte bu olacaktı:
http://www.hurriyet.com.tr/gundem/8357515.asp?m=1

piyasada erkek kalmadı!!!

her ne kadar başlıktaki cümle gloria jeans'te buzlu kahvelerini yudumlayan "geçkin" liseli kızların ağzından çıkmış gibi görünse de, "piyasada erkek kalmadı" serzenişi daha çok televizyonların haber merkezi yöneticilerinin ağzından çıkıyor bu günlerde.

özel televizyonculuğun kontrolsüz şekilde büyüdüğü günlerde nedendir bilinmez meslek (televizyon muhabirliği) daha çok kadınlara yakıştırıldı. "iletişim fakültesinden mezun olan kızlar muhabir, erkekler kameraman olsun" ön kabulüyle büyüdü sektör. ama elbette yöneticiler çoğunlukla erkekti. erkek yöneticiler de stajyer denilen garabet bir sistemin egemen olduğu sektöre her yıl biraz daha fazla kadın soktu.

tamamen serbest düşüş biçiminde büyüyen "habercilik işi" bir süre sonra cinsiyet kazanmaya başladı. yani "erkek haberler" doğdu "kadın haberler" doğdu. masanın başında oturanlar "elinde bıçak kuyumcuya girip üç kişi doğrayan manyağın" haberini bir kadın muhabir yapsın istemedi. yine aynı masanın başındaki "adam" "beyaz eşyada çılgın indirim" haberi için ekranda kadın görmek istedi. ilk bakışta mantıklı gibi görünen bu yaklaşım zamanla televizyon haberciliğinde keskin bir cinsiyet ayrımcılığına yol açtı.

sanki yazılı olmayan bir kural vardı ve bu kurala göre diplomasi, parlamento, başbakanlık muhabirleri çoğunlukla (altını çiziyorum çoğunlukla) kadın, polis, adliye, savunma muhabirleri ise yine çoğunlukla erkek olmak zorundaydı.

özel televizyonların haber merkezlerini kurmaya başlamasının 18. yılına gelindiğinde mesleğe stajyer olarak başlayan genç kızlar büyüdü. aşık oldu. evlendi. hamile kaldı. doğurdu.

ama bu doğal süreç masanın başındakinin hiç hoşuna gitmedi. "sevgilinle az görüş, balayını kısa tut, seneye doğurabilir misin, emzirdiğin çocuğun seni üç hafta göremeyecek" demek zordu. ama erkek muhabire daha kolay söyleyebilirdi. erkek muhabirin nasılsa eşi doğuracaktı nasılsa süt izni almayacaktı çocuğa bakan birini nasılsa bulurdu.

balayı, doğum izni, süt izni, bebeğin doğumgünü. birbirinden önemli ve özel bu durumlar masanın başındaki için "işgücü kaybı" olarak değerlendirildi.

hazır yeri geldi söylemeden geçmeyeyim. önemli bir haber kanalının iki bayan ekonomi muhabirinin bebekleri arasında tam bir yıl var. ama bunun sebebi etkileşim değil. haber merkezi yönetiminin etkili telkini.

o zaman erkek muhabir daha mı makbuldü ne? peki neredeydi bu adamlar?
adamlar yoktu. çünkü ortadan kayboldular. çünkü tercih yıllar önce kadından yana kullanılmıştı.

oysa masa başındaki müdürün bir erkek muhabiri olsa istediği zaman ona "siktir göt" diyebilirdi. hem de yüzüne. ama kadın muhabire aynı şeyi söylese o zaman işler karışabilirdi. erkek muhabir iyiydi. sorun çıkarmazdı. makyaj derdi yoktu, eve koşa koşa gidip temizlik yapmak bebeği doyurmak gibi bir derdi de yoktu. ama piyasada erkek de yoktu.

bu garip durumu bir iki örnekle açıklamakta fayda var.
1- pakistanda 2006'da meydana gelen deprem için kızılayın yardım götürdüğü uçakta her ne hikmetse bir tanecik bile kadın yoktu
2- kuzey ırak'a nisan ayında ayında yapılan kara harekatını anlatan tek bir kadın muhabir akıllara geliyor mu?
fakat pakistandaki depremi en az bir erkek kadar iyi aktaracak (hatta belki de daha iyi) kadın haberciler var.
fakat kuzey ıraktaki operasyona ilişkin bilgileri bir kadın muhabir de pek ala verebilir.

eh iğne çuvaldız meselesine gelmekte de fayda var.
kaç kadın televizyon habercisi atlayıp uçağa bir felaket bölgesine gitmek istedi acaba?
ya da kaç tanesi kamera önünde olmaktansa arkasında olmayı istedi?

sıkıcı olmamak için testosteron kokan spor haberlerini ve onları sunan güzel kadınları konuşmak bile istemiyorum.

isim hikayesi

evet. gelelim "yerse" ismine. tamamen şapşallığımdan oldu. daha önce de denemiş olmalıyım ki kendi adımı ve soyadımı kullanabileceğim bir adres uygun görülmedi. o bakımdan denemeler yaparken "yerse" yazdım kabul etti. hikayesi bu kadar normal. bana ekşisözlükte nickname almaya çalışırken başıma gelenleri hatırlattı.. koca sözlük camiasındaki en sıradan isim belki de benimki.

evet

can dostum settar'ın ısrarları üzerine bugün başlıyorum. fırsat buldukça yazacağım. ilk bakışta pek çirkin görünecek sayfam belki ama zamanla düzelir belki.